کلوئید یک بیماری فیبروپرولیفراتیو است که به دلیل روند غیر طبیعی در بهبود زخم ایجاد می‌شود. این اسکارها موجب درد، خارش، سفتی محل زخم و مشکلات روانی می‌شوند که همگی می‌توانند کیفیت زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهند. گزینه‌های درمانی مختلفی برای پیشگیری و درمان اسکارهای کلوئیدی وجود دارد. این درمان‌ها شامل درمان‌های غیرتهاجمی و درمان‌های تهاجمی هستند. درمان‌های جدید شامل شیمی درمانی، ایمونوتراپی و درمان‌های ضد التهابی است. متأسفانه کلوئیدها به دلیل فقدان درمان‌های مؤثر، همچنان یک چالش مهم هستند. بنابراین پزشکان باید با گزینه‌های درمانی مختلف آشنا باشند و مناسب‌ترین درمان را برای بیماران انتخاب کنند. در این مقاله، دکتر مریم ملکی به بررسی انواع درمان‌های کلوئید می‌پردازند.
تخمین زده می‌شود که حدود صد میلیون نفر در سراسر جهان، اسکارهای ناشی از جراحی یا تروما دارند که ١۵ درصد از اسکارها رشد بیش از حد دارند. اسکارهای با رشد زیاد، به اسکار هیپرتروفیک یا کلوئید تقسیم می‌شود. هر دو نوع اسکار از سطح پوست پیشروی می‌کنند. با این حال، وسعت اسکارهای هیپرتروفیک معمولاً به ناحیه زخم محدود می‌شود و گاهی اوقات خود به خود پسرفت می‌کنند. در مقابل، اسکارهای کلوئیدی فراتر از محل زخم اصلی، گسترش می‌یابند و پوست طبیعی اطراف زخم را درگیر می‌کنند.
شیوع اسکارهای کلوئیدی از ٠/٠٩ درصد در بریتانیا تا ١۶ درصد در کنگو، با شیوع یکسان در هر دو جنس است. اگرچه اسکارهای کلوئیدی می‌توانند در همه سنین ایجاد شوند، بروز آنها در دهه دوم و سوم زندگی زیاد است و به نظر می‌رسد در افراد جوان شدیدتر از افراد مسن باشد.
چه کسانی در معرض ابتلا به بیماری کلوئید هستند؟
عوامل خطر شناخته شده ابتلا به کلویید، عبارتند از:
_ پوست تیره
_ گروه خونی A
_سندرم هیپر ایمونوگلوبولین E
_ دوران بلوغ
_ بارداری
کلوئیدها اغلب در نواحی بدن که تحت فشار هستند، مانند قسمت تحتانی شکم، بازو و جناغ قفسه سینه شکل میگیرند. سایر مکان های رایج، شامل: شانه‌ها، لاله گوش و تمام نواحی که فاقد فولیکول‌ها و غدد مو هستند. کلوییدها می‌توانند مشکلات روانی از جمله کاهش عزت نفس، اختلال در زندگی روزمره، اضطراب و افسردگی به همراه داشته باشند.
برای دست یابی به نتایج مطلوب درمان، متخصصان پوست اغلب بیش از یک نوع درمان برای کلوئید توصیه می‌کنند.
بهبودی اسکارها ممکن است دشوار باشد و برخی از اسکارها مجددا بعد از درمان عود می‌کنند. استفاده از دو یا چند نوع درمان، اغلب نتایج را بهبود می‌بخشد. قبل از مراجعه به متخصص پوست جهت درمان کلوئید، انتظارات خود از درمان را مشخص کنید، به عنوان مثال:
- آیا کاهش علائمی مانند درد یا خارش برای شما مهم است؟
- آیا از بین بردن اسکارهای کلوئید به شما کمک می‌کند تا احساس بهتری داشته باشید؟
- اگر روی گوش خود کلوئید دارید، آیا هدف اصلی شما این است که بتوانید مجددا از گوشواره استفاده کنید؟
دانستن آنچه انتظار دارید، به متخصص پوست کمک می‌کند تا به شما اطلاعات واقع بینانه‌ای در مورد نوع درمان ارائه دهد. همچنین به پزشک شما کمک می‌کند تا درمان مناسب با انتظارات شما را انتخاب کند.
الگوریتم درمانی کلوئید
برای درمان کلوئیدها، درمان اولیه توصیه شده، پوشش ژل سیلیکونی همراه با فشرده سازی و مرطوب کنندگی ضایعات است. اگر کلوئیدها به رشد خود ادامه دهند، پوشش ژل سیلیکونی و فشار درمانی و همچنین تزریق داخل ضایعه‌ای کورتیکواستروئیدها و وراپامیل و ۵_فلورواوراسیل به صورت ترکیبی توصیه می‌شود. در صورت عدم پاسخ، جراحی همراه با پیوند پوست یا فلپ، ممکن است همراه با ایریدیوم، سایر رادیوتراپی‌های موضعی یا کرایوتراپی داخل ضایعه‌ای در نظر گرفته شود.
درمان‌های کلوئید:
١. فشار درمانی:
در حدود ۴۵ سال گذشته، فشار درمانی نه تنها یک گزینه برای درمان اسکارهای کلوئیدی، بلکه درمان خط اول استاندارد برای اسکارهای سوختگی بود. با این حال مکانیسم اصلی درمان و شواهدی از اثربخشی این نوع از درمان کلویید، تحت بررسی قرار نگرفته است. فشار درمانی می‌تواند پس از بسته شدن زخم و زمانی که بیمار بتواند فشار را تحمل کند شروع شود. بیمار باید حداقل ٢٣ ساعت در روز از پوشش‌‌های فشاری استفاده کند. فشار توصیه شده ٣٠_٢۴ میلی‌متر جیوه است و طول درمان باید ٢۴_۶ ماه باشد. این درمان منجر به کاهش خارش و درد ناشی از ضایعات می‌شود.
معایب آن، شامل:
_ هزینه زیاد
_ پذیرش کم بیماران از این روش درمانی به دلیل ناراحتی قابل توجه ناشی از این درمان.
یک مطالعه متاآنالیز گزارش داد که به نظر می‌رسد عوارض بالقوه و هزینه‌های فشار درمانی، بیشتر از مزایای آن است. کودکان مبتلا به کلوئید ممکن است با فشار درمانی درمان شوند، زیرا عوارض جانبی آن در مقایسه با سایر درمان‌های تهاجمی کمتر است.
٢. کرم کورتیکواستروئیدی:
استفاده از یک کرم کورتیکواستروئید می‌تواند به کاهش خارش کمک کند.
٣. ژل سیلیکونی:
مواد سیلیکونی به عنوان درمان استاندارد طلایی اسکارهای کلوئیدی توصیه شده است. اثرات درمانی آنها مربوط به ایجاد انسداد و هیدراتاسیون است. مطالعات نشان می‌دهد که این روش درمانی، تا ٩٠ درصد منجر به بهبود اسکارهای کلوئیدی شده است. اگرچه مواد سیلیکونی، بروز ضایعات کلوئیدی را پس از جراحی کلوئید کاهش می‌دهد، فاقد پشتوانه علمی و مطالعات با طراحی خوب است. توصیه می‌شود که بیماران ١٢ تا ٢۴ ساعت در روز، به مدت سه تا شش ماه از ژل‌های سیلیکونی استفاده کنند. هیچ عارضه جانبی جدی گزارش نشده است. برخی از عوارض آن، شامل:
_ فولیکولیت (التهاب فولیکول‌ها)
_ هزینه زیاد محصولات سیلیکونی
۴. روغن‌های نرم و مرطوب کننده:
این روغن‌ها می‌توانند به نرم نگه داشتن و کاهش اندازه اسکار کمک کنند. با استفاده از این روغن‌ها، کلوئیدها به مرور زمان کوچک و صاف‌تر می‌شوند.
۵. عصاره پیاز
جزء اصلی عصاره پیاز، کوئرستین است که فلاونوئیدی است که خواص ضد التهابی، ضد باکتریایی دارد و سرکوب کننده کلاژن است. کوئرستین از تکثیر فیبروبلاست و تولید کلاژن جلوگیری می‌کند و در نتیجه احتمال تشکیل اسکارهای اضافی را کاهش می‌دهد. این ماده، دارای اثرات آنتی هیستامینی است. هیستامین تولید کلاژن توسط فیبروبلاست‌ها را افزایش می‌دهد و بنابراین در تشکیل کلوئیدها نقش دارد. بنابراین، کوئرستین با خواص آنتی هیستامینی خود، از ایجاد اسکارهای کلوئیدی جلوگیری می‌کند. با این حال، تا کنون مکانیسم دقیق اثرات آن مشخص نشده است. می‌توانید از کرم حاوی عصاره پیاز کنتراتوبکس contratubex جهت درمان استفاده کنید.
۶. کرم ترتینوئین (Retin-A)
ترتینوئین یک داروی نسخه‌ای است که معمولاً برای درمان آکنه و درمان پیری استفاده می‌شود. رتینوئیدها مانند کرم ترتینوئین و ایزوترتینوئین ممکن است به کاهش اندازه و ظاهر کلوئیدها کمک کنند.
٧. تاموکسیفن
تاموکسیفن یک آنتی استروژن غیر استروئیدی مصنوعی است که برای درمان سرطان سینه استفاده می‌شود. همچنین دارای اثرات ضد فیبروتیکی با موفقیت در درمان فیبروز رتروپریتونئال و تومورهای دسموئید است. این ماده با کاهش تولید TGF-β1، از تکثیر فیبروبلاست‌های کلوئیدی جلوگیری می‌کند و سنتز کلاژن را کاهش می‌دهد.
٨. کرم ایمیکیمود
ایمیکیمود یک تعدیل کننده پاسخ ایمنی است. به عنوان یک آگونیست گیرنده Toll like، تولید سیتوکین‌های پیش التهابی، فاکتور نکروز تومور-α، اینترفرون-α و اینترلوکین ١، ۶، ٨ و ١٢ را افزایش می‌دهد. علاوه بر این، بیان ژن‌های مرگ سلولی را در بافت کلوئید القا می‌کند. کرم ایمیکیمود با غلظت ۵ درصد، برای درمان زگیل، سرطان سلول بازال و کراتوز اکتینیک تایید شده است. یک مطالعه متاآنالیز نشان داد که میزان عود تخمین زده شده در بیمارانی که درمان کمکی با کرم ایمیکویمود پس از جراحی کلوئید دریافت کردند، ٢۴/٧ درصد بود. اگرچه بسیاری از مطالعات بالینی به تأثیر ایمیکیمود در پیشگیری از عود پس از جراحی کلوئید اشاره می‌کنند، اما اثربخشی آن هنوز مورد سؤال است. عوارض جانبی آن، شامل:
_ درد
_ هیپرپیگمانتاسیون
_ واکنش‌های پوستی موضعی، شامل: تحریک، قرمزی و پوسته پوسته شدن.
٩. مسدود کننده‌های کانال کلسیم
وراپامیل یک مسدود کننده کانال کلسیم است که به عنوان داروی ضد فشار خون استفاده می‌شود. مکانیسم عمل مسدود کننده‌های کانال کلسیم در درمان کلوئیدها، کاهش سطوح کلسیم درون سلولی است که منجر به افزایش سنتز کلاژناز و در نهایت کاهش بافت اسکار می‌شود. در مطالعه‌ای دیده شده است که استفاده از کرم وراپامیل بر روی اسکارهای کلوئیدی، از عود مجدد پس از تزریق داخل ضایعه‌ای، جلوگیری می‌کند و تزریق وراپامیل داخل ضایعه‌ای بعد از جراحی کلوئید، میزان بهبودی را افزایش می‌دهد. با این حال، سایر مطالعات هیچ شواهدی برای اثربخشی وراپامیل نشان نداده‌اند. این نتایج نشان می‌دهد که تحقیقات بیشتری در مورد اثربخشی وراپامیل در درمان کلوئید نیاز است.
١٠. تاکرولیموس (FK-۵٠۶)
تاکرولیموس یک مهارکننده کلسینورین و یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی است. هنگامیکه در شرایط آزمایشگاهی، از تاکرولیموس بر روی فیبروبلاست‌های کلوئیدی استفاده شد، منجر به کاهش تولید و مهاجرت فیبروبلاست‌ها و کاهش تولید کلاژن شد. از نظر بالینی، تاکرولیموس به عنوان یک داروی موضعی برای بیماری‌های پوستی مانند درماتیت آتوپیک استفاده می‌شود. با این حال، تحقیقات بیشتری در مورد اثربخشی تاکرولیموس در درمان اسکارهای کلوئیدی مورد نیاز است.
١١. مهارکننده‌های سیستم رنین_آنژیوتانسین
سیستم رنین_آنژیوتانسین بر تولید کلاژن و بهبود زخم نقش دارند. در نتیجه، مهارکننده‌های این سیستم می‌توانند در درمان کلوئید موثر باشند. اگرچه این دسته دارویی هنوز تحت مطالعه است، اما استفاده موضعی از کرم کاپتوپریل ۵ درصد و تجویز خوراکی انالاپریل موجب بهبود کلوئیدها بدون عوارض جانبی می‌شود.
١٢. آووترمین
یک مطالعه در مورد TGF-β3 نوترکیب انسانی (Avotermin)، نشان داده است که این دارو منجر به کاهش قابل توجه اسکارهای کلوئیدی شده است. این مطالعه نشان داده است که آووترمین بی‌خطر است و عوارض سیستمیک کمی دارد. از عوارض جانبی آن قرمزی و تورم پوست گزارش شده است.
١٣. میتومایسین C
میتومایسین C از مشتقات Streptomyces caespitosus است و دارای فعالیت ضد سرطانی و ضد تکثیر سلولی است. از سنتز DNA، RNA و پروتئین جلوگیری می‌کند. مانع تکثیر فیبروبلاست‌ها می‌شود و از تقسیم سلولی جلوگیری می‌کند.
١۴. کورتیکواستروئید تزریقی
تزریق کورتیکواستروییدها به داخل ضایعه کلوییدی، به کوچک شدن اسکار کمک می‌کنند. معمولاً یک نوبت کورتیکواسترویید جهت درمان انجام می‌شود. اولین تزریق معمولا علائم کلویید را کاهش می‌دهد. بین ۵٠ تا ٨٠ درصد کلوئیدها پس از تزریق کوچک می‌شوند. با این حال، بسیاری از این کلوئیدها در عرض پنج سال دوباره عود خواهند کرد. برای بهبود نتایج، با یک یا چند روش درمانی مانند جراحی یا درمان فشاری ترکیب می‌شوند. تزریق کورتیکواستروئید می‌تواند به طور ویژه‌ای برای کلوئید روی گوش مفید باشد. اگر رنگ پوست تیره‌تری دارید، یک عارضه جانبی احتمالی تزریق کورتیکواستروئیدها ایجاد لکه‌های روشن در محل تزریق است.
١۵. سم بوتولینوم A
فشار در لبه‌های زخم، یکی از عوامل ایجاد اسکارهای کلوئیدی است. سم بوتولینوم A با جلوگیری از انقباض عضلانی در طول فرآیند بهبود زخم، فشار روی لبه‌های زخم را کاهش می‌دهد و در نتیجه موجب کاهش تشکیل اسکارهای کلوئیدی می‌شود. سم بوتولینوم A، چهار تا هفت روز قبل از جراحی تزریق می‌شود. در یک مطالعه دیده شد که تزریق سم بوتولینوم داخل ضایعه‌ای، در مقایسه با تزریق کورتیکواستروئید داخل ضایعه‌ای، حجم کلوئید را به طور موثرتری کاهش می‌دهد. با این حال، نتایج درمانی متناقضی برای اثرات درمانی سم بوتولینوم گزارش شده است و مطالعات بزرگتر و کنترل شده‌تری برای تایید اثربخشی آن مورد نیاز است.
١۶. ۵- فلورواوراسیل
از آنجایی که مکانیسم ایجاد کلوئیدها، افزایش فعالیت و رشد سلول‌ها می‌باشد، عوامل ضد سرطان به عنوان یک راه درمانی به کار می‌روند. ۵-فلورواوراسیل برای بیش از ٢۵ سال، برای درمان کلوئید استفاده شده است، اما استفاده از آن همچنان بحث برانگیز است. این ماده، به عنوان یک عامل سیتوتوکسیک عمل می‌کند و تکثیر سلولی را در بافت اسکار مهار می‌کند. تکثیر فیبروبلاست را مهار می‌کند و مرگ فیبروبلاست‌ها را بدون ایجاد مرگ بافتی افزایش می‌دهد. بیان کلاژن نوع ١ ناشی از فاکتور رشد-β (TGF-β) را مهار می‌کند. تزریق ۵-فلوئورواوراسیل داخل ضایعه‌ای به عنوان درمان مستقل یا همراه با کورتیکواستروئیدها یا به عنوان درمان کمکی پس از جراحی کلوئید استفاده می‌شود. این دارو در ۴۵ تا ٩۶ درصد از بیماران مؤثر بوده و در صورت ترکیب با کورتیکواستروئیدها، نتایج بهتری به همراه دارد. عوارض جانبی آن، شامل:
_ درد
_ سوزش
_ پورپورا (لکه‌های خونی کوچک روی پوست)
_ هیپرپیگمانتاسیون موقت
_ قرمزی پوست
_ زخم
با این حال، درمان داخل ضایعه‌ای ۵-فلوئورواوراسیل بی خطر است و هیچ گونه عوارض سیستمیک مانند کم خونی، کاهش تعداد پلاکت یا کاهش تعداد گلبول‌های سفید، گزارش نشده است.
١٧. تریامسینولون استونید:
بسته به محل، اندازه و حجم کلوئید، در غلظت‌های ١٠ تا ۴٠ میلی‌گرم در میلی‌لیتر، با دو تا سه تزریق در ماه، به مدت شش ماه یا بیشتر استفاده می‌شود. اگرچه تزریق ناشی از آن دردناک است، اما میزان پاسخ به درمان، از ۵٠ تا ١٠٠ درصد و میزان عود ٩ تا ۵٠ درصد است. نتایج درمانی را می‌توان با ترکیب با سایر درمان‌ها مانند جراحی، ۵-فلوئورواوراسیل و کرایوتراپی بهبود بخشید. در صورتی که به عنوان درمان کمکی پس از جراحی استفاده شود، میزان عود از ١ درصد تا ١٠٠ درصد متغیر است، اما در بیشتر مطالعات کمتر از ۵٠ درصد بوده است. عوارض جانبی آن، شامل:
_ آتروفی یا نازک شدن پوست
_ هیپوپیگمانتاسیون یا هیپرپیگمانتاسیون (روشن یا تیره شدن پوست)
_تلانژکتازی (گشاد شدن عروق)
١٨. اینترفرون‌ها
اینترفرون‌ها سیتوکین‌هایی با اثرات ضد تکثیری، ضد فیبروتیک و ضد ویروسی هستند و تجزیه کلاژن را افزایش می‌دهند. اگرچه آنها اثرات خوبی بر درمان کلوئیدها دارند، اما درمان با اینترفرون، هزینه‌های بالا دارد و تزریق آنها دردناک است و ممکن است نیاز به بی‌حسی موضعی داشته باشد. عوارض جانبی آن، شامل:
_ علائم شبه آنفولانزا که در ٧٣/٧ درصد افراد رخ می‌دهد
_ درد محل تزریق
_ التهاب محل تزریق
١٩. بلئومایسین
بلئومایسین یک عامل ضد سرطان سیتوتوکسیک با فعالیت‌های ضد باکتریایی و ضد ویروسی است. این ماده، مرگ سلولی را القا می‌کند و ساخت کلاژن ناشی از فاکتور رشد بتا ١ (TGF-β1) را کاهش می‌دهد. تزریق داخل ضایعه‌ای بلئومایسین، از ٠/١ میلی‌لیتر شروع می‌شود و می‌توان آن را تا حداکثر دوز ۶ میلی‌لیتر و دو تا شش جلسه در ماه، برای کلوئیدهایی که به تزریق کورتیکواستروئید داخل ضایعه پاسخ نمی‌دهند، افزایش داد. عوارض جانبی آن، شامل:
_ درد
_ زخم‌های سطحی
_ پوسته پوسته شدن در محل تزریق
_ هیپرپیگمانتاسیون موقت
_ آتروفی (تحلیل) پوست
هیچ گونه عوارض سیستمیک، مانند عوارض ریوی، کلیوی، پوستی یا کبدی برای تزریق زیر جلدی بلئومایسین با دوز پایین گزارش نشده است.
٢٠. نخ جراحی ( لیگاتور):
در این روش، نخ جراحی به دور ضایعه کلوئید بسته می‌شود. نخ جراحی به تدریج منجر به فشار و افتادن ضایعه می‌شود. باید هر دو تا سه هفته یک بار، نخ جراحی جدید اطراف ضایعه کلوئیدی بسته شود.
٢١. کرایوسرجری:
در طی کرایوسرجری، از یک ماده بسیار سرد برای منجمد کردن کلوئید استفاده می‌شود و در عین حال پوست زیر کلوئید را حفظ می‌کند. کرایوتراپی می‌تواند شدت و اندازه کلوئید را کاهش دهد. کرایوسرجری روی کلوئیدهای کوچک بهترین نتایج را دارد. در مطالعه‌ای نشان داده شد که کرایوتراپی برای درمان کلوئیدهای کوچکی که کمتر از سه سال از تشکیل آنها گذشته است، بهترین نتایج را به همراه داشته است. از آنجا که درمان‌های ترکیبی برای کلوئید نتایج خوبی دارد، کرایوتراپی ممکن است بعد از جراحی کلوئید استفاده شود و این درمان ترکیبی می‌تواند به کاهش ایجاد بافت اسکار جدید کمک کند. کرایوتراپی دو هفته پس از کشیدن بخیه‌ها انجام می‌شود. کرایوسرجری قبل یا بعد از تزریق کورتیکواستروئیدها توصیه می‌شود. استفاده از کرایوسرجری قبل از تزریق کوتیکواستروییدها، می‌تواند اندازه کلوئید را کاهش دهد که این امر، تزریق کورتون را موثرتر می‌کند. بیمارانی که سه یا چند نوبت درمان کرایوسرجری دارند، بهترین نتایج را دریافت می‌کنند.
عوارض جانبی کرایوتراپی:
_ ایجاد تاول
_ درد
_ روشن شدن محل درمان (هیپوپیگمانتاسیون)
اگر پوست تیره رنگی دارید، کرایوتراپی توصیه نمی‌شود. زیرا می‌تواند یک لکه روشن دائمی روی پوست تیره ایجاد کند.
٢٢. لیزر درمانی:
کلوئیدهای بزرگتر را می‌توان با لیزر تراپی درمان کرد. این روش در کاهش خارش و محو شدن کلوئیدها نیز مفید است. لیزر درمانی در چندین جلسه، با فاصله بین چهار تا هشت هفته انجام می‌شود. لیزر درمانی ممکن است در ترکیب با تزریق کورتیزون انجام شود. عوارض جانبی لیزر درمانی:
_ روشن شدن یا تیره‌تر شدن محل درمان
(هیپوپیگمانتاسیون یا هیپرپیگمانتاسیون)
_ ایجاد تاول
_ پوسته پوسته شدن
٢٣. پرتو درمانی:
پرتودرمانی به عنوان یک روش کمکی در کنار جراحی کلوئید، مؤثر است. ترکیب پرتودرمانی و جراحی، موثرترین درمان در موارد شدید کلوئید بوده و عود را تا ۵۵ درصد، در سی ماه پیگیری، کاهش داده است. مکانیسم دقیق اثر پرتودرمانی ناشناخته است. ممکن است با مهار تکثیر فیبروبلاست‌ها یا مهار تولید رگ‌های خونی جدید، عمل کند. بهترین نتایج را می‌توان با ١۵ تا ٢٠ گری، طی پنج یا شش جلسه، در طول دوره اولیه پس از جراحی (٢۴ تا ۴٨ ساعت پس از جراحی)، به دست آورد. برای کاهش عود ضایعات و محدود کردن عوارض رادیوتراپی، دوز ماده بسته به محل ضایعه تجویز می‌شود. برای کلوئیدهای دیواره قدامی قفسه سینه، ناحیه کتف یا قسمت تحتانی شکم، ٢٠ گری در چهار بخش و در طی چهار روز تجویز می‌شود. برای کلوئیدهای لاله گوش، به صورت ١٠ گری، در دو بخش و در طی دو روز و برای کلوئید در سایر نقاط، ١۵ گری در سه بخش و طی مدت سه روز تجویز می‌شود. عوارض جانبی رادیوتراپی، شامل:
_ واکنش‌های حاد پوستی مانند پوسته پوسته شدن، ریزش موها، تیره شدن پوست و قرمزی طی ٧ تا ١٠ روز اول پس از درمان
_ عوارض دیررس، شامل: اسکار، تیره یا روشن شدن دائمی پوست، تحلیل پوست، گشاد شدن عروق و فیبروز زیر جلدی.
ایجاد سرطان در اسکارهای کلوئیدی پس از پرتودرمانی نادر است.
موارد منع مصرف رادیوتراپی:
_ بیماران باردار
_ کودکان کمتر از ١٢ سال
_ مکان‌های حساس به پرتو، مانند تیرویید
٢۴. جراحی:
جراحی کلوئید یک گزینه درمانی محبوب است و در صورت انقباض اسکار که منجر به ناتوانی بیمار شود، به عنوان اولین درمان توصیه می‌شود. با این حال، باید با احتیاط انجام شود. زیرا، می‌تواند ضایعات بزرگ‌تری ایجاد کند و میزان عود ناشی از آن، ۴۵ تا ١٠٠ درصد است. درمان‌های کمکی مانند رادیوتراپی، اینترفرون، بلئومایسین، کرایوتراپی یا کورتیکواستروئیدها باید برای جلوگیری از عود استفاده شود.
به عنوان مثال، ترکیب درمانی کورتیکواستروئید با جراحی، میزان عود را به کمتر از ۵٠ درصد کاهش می‌دهد و میزان عود برای جراحی با رادیوتراپی کمکی، صفر تا ٨/۶ درصد است.
چه راهکارهایی می‌تواند نتایج را پس از درمان کلوئید بهبود بخشد؟
١. نحوه مراقبت از پوست: حتما مراقبت‌های خانگی که متخصص پوست پس از درمان توصیه می‌کند به کار ببرید.
٢. راه‌های پیشگیری از ایجاد ضایعات کلوییدی جدید را به کار ببرید، مانند:
_ از تحریک کلوئید با لباس خودداری کنید.
_ از پوست خود در برابر نور خورشید محافظت کنید. قرار گرفتن در معرض نور خورشید ممکن است رنگ کلوئید شما را تغییر دهد و موجب آشکارتر شدن ضایعات شود. این تغییر ممکن است دائمی باشد. قبل از بیرون رفتن، ضایعات کلوئیدی را با پوشاندن کلوئید یا استفاده از کرم ضد آفتاب محافظت کنید.
_ اجتناب از آسیب به پوست، از جمله سوراخ کردن و پیرسینگ و خالکوبی
پیش آگهی کلویید
اگرچه کلوئیدها به ندرت عوارض جانبی نامطلوب ایجاد می‌کنند، اما ممکن است ظاهر زخم و اسکار ناشی از آنها برای شما نگران کننده باشد. شما می‌توانید کلوئید را در هر زمانی، حتی سال‌ها پس از ایجاد آنها، تحت درمان قرار دهید. بنابراین اگر جای زخمی شما را آزار می‌دهد، به دنبال بررسی و درمان آن باشید.
تعداد بازدید از این مطلب: 2117
لطفا از عکس‌های قبل و بعد بیماران در گالری تصاویر دیدن فرمایید.
آدرس: اصفهان-خ چهارباغ بالا جنب مجتمع پارک ساختمان گلستان طبقه فوقانی بانک سپه مرکز لیزر هور (دکتر مریم ملکی)
تلفن :03136662224
۰ دیدگاه